Gender, huwelijk en gezin
Zelfs binnen de Kerk blijven huwelijk en gezin niet meer gevrijwaard

van de genderideologie. “Het is nu meer dan ooit nodig om op de

Bijbel te steunen, en op het gezag van de Kerk die de Bijbel ‘leest’.”

​

​

Er is een tijd geweest – en hier en daar is het nog steeds zo – dat men het normaal vond dat er slaven bestonden, dat misdadigers gefolterd werden of levend verbrand en dat men met de staatsmacht ketterijen bestreed. Om maar niet te spreken van apartheid en andere vormen van racisme en rassenhaat. Nu vragen we ons af: hoe was dat mogelijk? Maar kennelijk is het gebeurd. Misschien dat enkele verlichte geesten toen zagen dat een en ander niet klopte, maar grote delen van het volk lieten zich meeslepen. Waarom deze inleiding? Omdat er tegenwoordig een andere dwaling is, die met “de kracht van een tsunami” (kardinaal Caffarra) op de maatschappij inwerkt, en dat is de gendertheorie. Wat doen we daartegen? Het zou dwaas zijn zich tevreden te stellen met de gedachte dat men – wellicht over enkele eeuwen – wel zeggen zal: hoe was dat mogelijk?

 

Van nature

Sinds mensenheugenis heeft de mens als vaststaand aangenomen dat hij man of vrouw is. Wat de culturele verschillen betreft: ik kan me een Indonesische vrouw herinneren die opgevoed was om haar man onderdanig te zijn: toen het echtpaar naar Nederland kwam, stond ze verbaasd over het eigen initiatief van Nederlandse vrouwen, die tegelijk toch echte vrouwen waren. Zelfstandigheid en initiatief nemen waren een cultureel gegeven dat in Indonesië bij vrouwen vrijwel ontbrak. Van nature staat de vrouw ‘dichterbij het leven’, of zij nu minister-president is, topfi nancier of moeder van een groot gezin. Wee haar en ons als ze deze weg verlaat! En de man? Mijns inziens moet hij trachten zijn natuurlijke egoïsme te overwinnen (zou het de evolutie zijn? Het zijn de leeuwinnen die voor het kroost op jacht gaan, niet de leeuwen) en zijn gezin voor te gaan in arbeid en edelmoedigheid. Beiden, man en vrouw, dienen te weten wat ze van nature zijn en moeten in die lijn handelen. Huwelijk en gezin zijn hier een gevolg van, en daarom in alle culturen op een of andere vorm aanwezig. De beschaving, maar ook de technische vooruitgang, zijn historisch nauw verbonden met een vorm van het gezin waarin de vrouw volledig haar rol kan spelen. Denk in contrast hiermee aan veel islamitische landen, die tot de allerarmste behoren, mede vanwege de ongelijkwaardige en onderworpen rol van de vrouw.

 

Genderideologie

In de gendervisie bepaalt niet de biologie je ‘voorkeuren’ (wat steeds seksueel getint wordt opgevat), maar beschik je over een volledige vrijheid. Je bent ook niet gebonden aan je biologische sekse, die telt niet echt. Je kunt je gevoelsmatig-seksueel richten zoals je het op dat moment voelt, je opstellen zoals je wilt, want er is geen bepalende ‘natuur’. Je kunt ook tijdens je leven je koers wijzigen. Alle opties zijn gelijkwaardig en dit moet vanaf de kleine kindertijd geleerd worden. De traditionele verdeling man/vrouw, de huwelijks- en gezinsopvatting is eigenlijk een slavernij, die in stand wordt gehouden door vele nog te ontmantelen taboes. Seksueel gezien dien je je geslachtsdelen te gebruiken hoe je maar wilt, alleen of met anderen, vanaf je prilste jeugd. Dit wordt met subsidie in onze scholen verkondigd. Wee jou als je zegt dat dit fout is en je de leer van het gezond verstand – die grotendeels overeenkomt met de Bijbel – verdedigt! Je kunt voor de rechter worden gesleept, zoals met een Zweedse dominee gebeurde die van de kansel de leer van Paulus over homoseksualiteit verkondigde. Hier zien we de ‘dictatuur van het relativisme’ aan het werk waarvoor Benedictus XVI waarschuwde, die trouwens als kardinaal Ratzinger al zei dat de ingeslagen maatschappelijke trends jaren later in vervolgingen tegen de Kerk konden uitmonden.

 

Huwelijk voor leven

Zo is men ertoe gekomen de sekse-aanduiding cultureel af te schaffen. In Duitsland gaan stemmen op voor het afschaffen van de sekse in identiteitsbewijzen en in Italië voor het niet invullen van de sekse van pasgeborenen bij de burgerlijke stand. In Spanje werd door een rechter toegestaan dat men bij de burgerlijke stand van sekse verandert, zonder biologische ombouw, als twee psychiaters er maar mee instemmen; in Italië heeft een lagere rechter aan een 21-jarige studente hetzelfde toegestaan, zonder nader onderzoek. Zo wordt het bijbelse ‘huwelijk voor het leven’ een dwaling, want je belofte van trouw is op niets meer gebaseerd; de opvoeding tot kuisheid wordt tot een poging iets op te leggen wat eigenlijk verboden zou moeten worden. Dat abortus zo als recht wordt opgevat, zelfs door Europarlementariërs van het CDA (terwijl je eerder zou moeten spreken van het recht op leven, dat toekomt aan de vrucht in de moederschoot), is slechts een klein gevolg van dit alles.

 

Toppunt van individualisme

Waar komt dit vandaan? Ik breng het in verband met de zonde van Adam en Eva: men vertrouwt niet op God. Men vertrouwt er niet op dat wat God bepaalt het grootste goed voor ons is. Daarom willen we een eigen weg gaan wat goed en kwaad betreft. Goed is wat ik voel en wil, kwaad alles wat me inperkt. Het is het toppunt van individualisme. Het is een gevolg van het verlies van geloof en van de actie van de duivel (over wie paus Franciscus veel spreekt). Vele mensen raken erdoor in verwarring. Het gewone gezond verstand helpt hen niet voldoende. Zo is het heden ten dage nog meer nodig dan ooit om op de Bijbel te steunen, en op het gezag van de Kerk die de Bijbel ‘leest’. Het is verrassend hoeveel (alles!) de eerste drie hoofdstukken van Genesis zeggen over man en vrouw, werk, gezin, zonde en genade... tot aan zedigheid en schaamtegevoel toe. Vooral als we die hoofdstukken willen lezen met de ogen van de heilige paus Johannes Paulus II.

​

De Noorse paradox

Noorwegen is een rijk en rustig land. Je kunt de studies kiezen die je het meest aanspreken en je bent er zeker van dat je een baan zult vinden. De overheid daar wilde bereiken dat in elke beroep ongeveer een gelijk aantal mannen en vrouwen zou werken. Men besteedde veel geld aan voorlichtings- en propagandacampagnes. Maar zonder duidelijke resultaten. Een tv-journalist (Harald Eia) ging op zoek: bij ingenieursbureaus werkten mannen (“heel weinig vrouwen bij ons”), bij de verpleging vrouwen (“af en toe komt er een man, maar na een jaar vertrekt hij”). De journalist vroeg zich af: komt dit voort uit cultuur, dat wil zeggen uit de kracht van de traditie, of uit het verschil tussen man en vrouw, vanuit de natuur dus? Zuiver cultuur, zeiden de Noorse onderzoekers stellig. De journalist was niet overtuigd en reisde naar Engeland en naar de VS om daar aan hoogleraren de Noorse opvattingen te vertellen. Die moesten er om lachen en lieten experimenten zien waaruit bleek dat al vanaf de eerste levensdagen jongetjes en meisjes zich bij bepaalde prikkels anders gedragen: natuur dus, want niemand had de baby’s al kunnen beïnvloeden. En die natuur werkt het hele leven door, ten minste als je die laat werken (zoals in een rijk land als Noorwegen, waar geen nood je andere kanten op dwingt). De documentaire sloeg in als een bom en had tot gevolg dat de overheid met die campagne ophield. U kunt hem vinden op https://vimeo.com/19707588 met ondertiteling in het Engels. Dit voorval is in sommige landen bekend als ‘de Noorse paradox’.

​

Gezonde omgeving

Wat zouden enkele praktische punten kunnen zijn om een gezonde omgeving te creëren?: - Opvoeden als jongen, opvoeden als meisje: maar een jongen moet ook leren koken en strijken – ten minste de basisvaardigheden – maar een meisje moet er meer van weten en ervan houden; ze moet ook leren een boormachine te gebruiken, maar reparaties met gereedschappen blijven meer zaken voor de jongen, enzovoort. - Laten we blij zijn met de eigen identiteit en die bewaken en ontwikkelen: opvoeding tot toekomstige vader en toekomstige moeder, met gezinsvorming als ideaal. Bewaking van de eigen identiteit ook in de details: de jongen moet de kleding van de zusjes niet aantrekken, enzovoort. Een anekdote: paus Johannes XXIII woonde tijdens zijn bezoek aan Nederland in Den Haag in de nuntiatuur. Men had bijzondere zorg besteed aan de inrichting. Op het voor de paus bestemde bed legde men een mooie en fi jnzinnig versierde sprei. Bij binnenkomst uitte de paus zijn dankbaarheid. Over de sprei zei hij: “Maar dit is voor vrouwen!”

 

Respect voor het lichaam

- Het lichaam is deel van mijn persoon, de tempel van de Heilige Geest, geen biologisch bijvoegsel van mijn menszijn. Opvoeden tot respect voor het lichaam, het eigen lichaam en dat van anderen, in het bijzondere van de andere sekse. Het lichaam maakt deel uit van de privacy van de persoon. Ik respecteer die en ga dan niet gluren. Anderzijds, net zoals ik mijn intieme dingen niet aan een voorbijganger vertel, geef ik mijn lichaam of delen niet te kost aan de ogen van anderen. Ik hoorde over vrouwen in Afrikaanse streken, waar mensen zeer schaars gekleed gaan: als er Europese toeristen langskomen, kleden ze zich aan, want ze willen niet op een ongepaste wijze bekeken worden. - Eerbied voor het lichaam ook in de tijd van verkering en verloving: dat je niet van houding hoeft te veranderen als gelovige ouders je zien. Bepalend voor de waardigheid van een diep-menselijke seksuele daad is niet zozeer het heteroseksuele of homoseksuele karakter. Alleen als die principieel openstaat voor het leven in een vast verbond van man en vrouw is deze een heilige en heiligmakende realiteit, die in het geval van katholieken tot een sacrament is verheven.

​

Vaderlijke kus

- Kussen? Ik heb een judaskus op mijn netvlies: Gorbatsjov was in Berlijn – oktober 1989 – voor de viering van veertig jaar Duitse Democratische Republiek (DDR) en kuste partijleider Honecker: maar in zijn hart had hij die al laten vallen, een paar weken daarna viel de Berlijnse Muur. Hoeveel judaskussen of geforceerde kussen zie je niet dagelijks op het Journaal, onder politici bijvoorbeeld? Een voorbeeld van een vaderlijke kus: Leuven, mei 1985, Johannes Paulus II gaat spreken. Een studente spreekt een welkomwoord en last een aantal discutabele punten in, die van Hedwig Wasser in Utrecht enkele dagen eerder. Boegeroep uit een deel van het publiek. Het meisje reageert verward. De reactie van de paus? Een kus op het voorhoofd van het meisje. “Hij kust de vrouwen! Wij durven dat niet”, zei een Nederlandse bisschop. Een groetende kus, ook vaderlijk, van paus Franciscus aan Cristina Kirchner, de Argentijnse president (die notabene veertien maal achtereen geweigerd had Bergoglio te ontvangen toen die nog aartsbisschop van Buenos Aires was, en die haar ongenoegen liet merken toen hij paus werd). De paus is vader van allen, en ik gun hem dit graag. Het zal hem soms moeite kosten. Maar het kussen als bijna de enige manier van groeten zou ik graag wat minder zien. In het bijzonder van ons, priesters, ten opzichte van dames. Een hoffelijke houding van de kant van de priester, waarin je genegenheid kunt laten blijken, een tikje gereserveerd, is mijns inziens de beste. Verstandige vrouwen willen het ook zo.

 

Strijden en steun zoeken

Voor dit alles moeten we leren strijden en om steun bij God zoeken: door de erfzonde kan dit echt moeite kosten en dreigen instincten ons te gaan overheersen. De beleving van het voorgaande vereist een goede vorming en geestelijk leven. Maatschappelijk gezien is dit het enige dat onze maatschappij kan redden van ideologieën zoals de gendertheorie. We moeten de kwaliteit ontwikkelen om zichtbaar te maken hoe aantrekkelijk Gods plan voor ons mensen is. Dit is de uitdaging voor de christenen in deze tijd.

​

​